Eerder deelde ik al iets over mijn kleine, bange meisje. Ik kreeg er veel reacties op. De meeste niet openlijk, maar via de app, een DM en zelfs tussen de groente in de supermarkt.
Mensen vroegen me hoe je zo’n deel in jezelf nou eigenlijk ontdekt. De meesten hadden er nog nooit bij stilgestaan, maar herkenden zichzelf direct.
Het inspireerde me om meer verhalen hierover te delen.
Lekker samen klussen?
Toen mijn lief en ik elkaar een klein jaartje kenden, was mijn huis erg toe aan een nieuwe keuken. Dus wij, hup, naar Ikea, want veel geld had ik op dat moment niet. Samen zochten we een handige, mooie keuken uit. Achteraf merkte ik wel dat ik me erg aanpaste en niet echt aangaf wat ik zélf nou wilde.
Dus kochten we een grijze keuken met een zwart gemêleerd aanrechtblad. En, even stiekem onder ons, ik hóu helemaal niet van grijs! Niet in huis, niet in kleding en sinds een jaar of 10 ook niet in haarkleur. Ik verf de boel niet voor niets al 30 jaar rood! Ik wil vooral geen grijze muis zijn.
Ik sta te trillen op mijn benen
Samen zetten we de keuken in elkaar. Mijn lief is echt enorm handig en ik heb, in een grijs (mmm, interessante kleur) verleden, techniek gestudeerd. Het samen klussen gaat ons fantastisch af. Tot mijn lief zijn hoofd knetterhard stoot tegen de deur van de koelkast. De boosheid die er vanuit het niets ineens is, doet me enorm schrikken. En voor ik het weet, ben ik weer dat bange, kleine meisje dat niet weet wat ze met deze boosheid aan moet. Als reactie zorg ik krampachtig dat er niets meer fout kan gaan. Ik zorg dat de deur van de koelkast niet boven zijn hoofd komt. Ik zorg dat ik gereedschap aangeef voordat hij erom vraagt. Ik zorg… voor van alles, eigenlijk. Behalve voor mezelf. Ik sta werkelijk te trillen op mijn benen.
Zijn kleine, boze jongetje
Om te voorkomen dat je nu denkt dat mijn lief een enorme bullebak is, wees gerust. Hij is de echt een fantastische man. En (bijna) altijd de rust zelve. Maar zijn ontploffing, pas later ontdekken we dat dat zijn kleine, boze jongetje is, maakt dat ik me ineens 3 jaar voel. Als dat kleine meisje van 3 jaar met staartjes in haar haar.
Het is mijn schuld!
En ergens diep van binnen is er dan dat stemmetje dat zegt dat ik het niet goed doe. Dat het mijn schuld is.
Net als elk intern stemmetje dat je zelfvertrouwen ondermijnt, is ook de mijne ontstaan in mijn kindertijd. Niet door grote, heftige trauma’s, hoor. Maar wel door kleine dingetjes die gebeurden. En langzaamaan internaliseert de externe stem, meestal van een van je ouders, naar een interne criticus die zich lekker nestelt in jouw hoofd.
Ga jij de uitdaging aan?
Ben jij ook zo klaar met die interne criticus? Wil jij je niet meer laten remmen door haar? En een leven gaan leven zoals je eigenlijk voor ogen hebt?
Start dan op 3 april mijn training ‘Overwin je innerlijke criticus’. Weet je van harte welkom.