“Heb je je staartjes weer in, liefje?”, vraagt mijn verkering me zachtjes.
Mensen die mij kennen weten dat mijn haar zich niet echt leent voor staartjes. Mijn leeftijd overigens ook niet. Haha.
Nee. Die staartjes bedoelt mijn lief niet letterlijk, maar figuurlijk. Hij heeft door dat een opmerking van hem me zo raakt dat het kleine, bange meisje in mij direct getriggerd wordt. Soms hebben we dat. Tegenwoordig gelukkig een stuk minder dan vroeger. Als wij ‘gedoe’ hebben, heeft dat eigenlijk altijd te maken met dat kleine, bange meisje in mij en het kleine, boze jongetje in hem. Sinds we dit snappen, is het een stuk makkelijker om in contact met elkaar te blijven. We praten er altijd liefdevol en met begrip over.
Mijn kleine, bange meisje die zo bang is om afgewezen te worden. Niet goed genoeg te zijn. Die zich dan bang terugtrekt in haar schulp zodat niemand haar ziet. Die direct gaat bedenken hoe ze verder moet als ze niet meer mee mag doen en vol in haar overlevingsstrategie schiet. Angst die te groot is voor de huidige situatie. Ontstaan toen ik nog een heel klein meisje was.
Zijn kleine, boze jongetje die zich niet gehoord en gezien voelt en daar heel fel op reageert. Boosheid waarvan je merkt dat die te groot is voor hetgeen net gebeurd is. Ontstaan toen hij nog een heel klein jongetje was.
Zo stoeien we samen met onze kleintjes. En na jaren merken we hoe fijn het is te weten hoe we beiden in elkaar steken. Te zien wanneer een van ons in zijn/haar kleine kleintje schiet. En elkaar daar liefdevol bij steunen. Zonder oordeel, maar met begrip.
Bovenstaande afbeelding komt altijd in me naar boven als er weer wat ‘gedoe’ is.
Ik ben zo benieuwd of meer mensen zich herkennen in dat kleine, bange meisje of dat kleine, boze jongetje. En misschien heb jij wel een andere variant. Heel goed mogelijk. Er zijn er legio.