én hoe ik mijn leven weer terugkreeg
Het is 19 april 2019.
Ik heb deze ochtend een overleg met mijn tijdelijke leidinggevende van het bedrijf waar ik op dat moment voor werk. Ik werk er al een half jaar en geniet met volle teugen. Fantastische doelgroep, veel zelfstandigheid in het ontwikkelen van zeer diverse trainingen, heerlijke collega’s.
Zoals altijd ga ik open dit gesprek in. Tot er binnen een paar minuten iets gebeurt waar ik nog steeds mijn vinger niet op kan leggen. De sfeer wordt aanvallend en ik voel een soort van agressie die ik niet kon duiden, maar die me bang maakt.
Het volgende half uur zie ik verbaal alle hoeken van de kamer. Er wordt getwijfeld aan mijn arbeidsethos (ik werk me echt de benen uit mijn lijf) en ik krijg de opdracht om van het afgelopen half jaar een volledig overzicht te maken van al mijn uren. Ik voel me 13 jaar en raak compleet in paniek.
Deze paniek zal de komende jaren mijn leven gaan beheersen.
De maanden hierna maak ik dit nog 3 keer zo mee. Een klein jaar later wordt mijn contract niet verlengd. De paniekaanvallen blijven. Dag en nacht, om de kleinste zaken. Een gewone gedachte dat ik een vriendin moest feliciteren of wat ik zou koken voor die avond laten me volkomen in paniek raken.
Wat was er met me aan de hand? Zo ken ik mezelf niet.
Oké, ik ben niet de meest stoere vrouw van de wereld. Maar niet meer durven autorijden, bellen of naar de winkel gaan?? Dit is echt buiten proportie. Werken lukt me ondertussen nauwelijks meer. Een enkele klant gaat wel. Maar de training die ik vorig jaar gaf, haalt me weer compleet onderuit.
De huisarts stelt een paniekstoornis vast. Mét een burn-out. Therapie volgt. EMDR, Biofeedback, traumatherapie. Ik leer er veel, maar de paniek blijft. Bijna 4 jaar lang.
Het wordt zelfs zo erg dat mijn jongste, nog thuiswonende dochter het niet meer redde om bij mij te blijven wonen. Voor haar eigen gezondheid, om niet meegesleept te worden in de somberheid en paniek van haar moeder, gaat ze volledig bij haar vader wonen. Dit is echt het allerergste wat me in dit hele proces is overkomen. Zelfs nu nog kan ik het niet met droge ogen schrijven. Dat ik als moeder ook niet meer functioneerde.
Tot ik een jaar geleden, bij toeval, onderstaande afbeelding tegenkom. En mezelf niet alleen in de paniek herken, maar ook in de neerslachtigheid, het verdwenen zelfvertrouwen, het gevoel van niet goed genoeg zijn en nog vele anderen symptomen. Zou het dan de overgang kunnen zijn? Ik was juist degene die tegen vriendinnen altijd zei dat ik de overgang gewoon oversloeg. Ik heb ook nog nooit een opvlieger gehad. Wist ik veel dat mijn ‘opvliegers’ naar buiten kwamen als complete paniekaanvallen! Het lijkt wel of niemand dit weet! Geen arts of peut die me hierop heeft gewezen.
In april 2023 start ik met bio-identieke hormoontherapie. Dat wil zeggen dat ik oestrogeen-pleisters plak en progesteron slik. Ik heb veel last van beginverergering, wat betekent dat je eerst méér last krijgt en dat je lichaam rustig aan moet wennen. In een latere post zal ik hier vast wel eens uitgebreider op terugkomen.
Maar langzaam, heel langzaam verandert mijn leven. De paniek wordt steeds minder, ik durf weer in de auto te rijden. De gedachte die 2 jaar lang elke avond mijn hoofd vult, “Wat zou het voor Bert en de kinderen fijn zijn als ik morgenochtend niet wakker word”, verdwijnt. Mijn zelfvertrouwen groeit, elke dag een beetje meer.
Afgelopen november geef ik een VIP-dag aan een klant van me. Het wordt de eerste dag die ik al werkend angstvrij doorbreng. Sterker nog, ik heb genoten van die dag. Terwijl alle ingrediënten aanwezig waren om bang te zijn. Een sterke, zelfstandige klant, die goed weet wat ze wil en nodig heeft, zelf opleidingen verzorgd (ik ben zelf een van haar studenten geweest). Ik heb er geen last meer van. DE PANIEK IS VOORBIJ!!
Het afgelopen jaar leer ik veel over de overgang. Ik heb al aardig wat mensen doorgestuurd naar een overgangsconsulente. Voor HST moet je over het algemeen goed beslagen ten ijs komen bij je huisarts. Veel zijn er niet zo happig op. “Daar moet je maar mee leren leven”, is helaas een veelgehoorde zin in hun praktijk.
Ik leer dat juist vrouwen die, net als ik, een druk brein hebben, veel meer last kunnen krijgen van de overgang. Terwijl het voor de rustig-gebreinde vrouwen al vreselijk kan zijn.
Mijn leven was compleet ontwricht. Ik was nog maar een schim van die leuke Marieke die ik ooit was. Niet kunnen werken, depressief zijn, hersenmist, burn-outs en black-outs. Zo zag het er ruim 4 jaar voor me uit. Wat een verschil met nu. Ik ben niet bang meer. Heb zeker geen paniekaanvallen meer. Slaap weer heerlijk. En functioneer weer normaal. Oké, ik herken gezichten niet meer zo snel als vroeger. En ook namen raak ik nog makkelijk kwijt. Maar mijn leven heb ik weer terug.
Vandaag is de eerste dag dat ik weer op mijn sociale kanalen naar buiten treed. En ja, het is een beetje spannend. Maar ook niet meer dan dat. Ik heb enorm veel zin in het nieuwe jaar. Er zijn nog zoveel vrouwen met drukke breinen die ik kan helpen meer rust in hun hoofd te krijgen.
Ik schrijf deze post vooral omdat het me opvalt hoe weinig mensen weten over de overgang. Al zou ik maar een persoon hiervan bewust kunnen maken, dan is deze post niet voor niets geweest. Als je echt helemaal tot hier hebt gelezen, herken je jezelf wellicht in mijn verhaal. Of misschien een beetje.
Je kunt echt alle informatie over de overgang vinden op een hele goede facebookpagina: https://www.facebook.com/groups/566228524087592/
Dit is een Belgische pagina. Lees vooral de gidsen, die bulken van de goede info.
Gelukkig komt er beetje bij beetje meer aandacht voor de overgang. Een fantastische podcast is: https://open.spotify.com/episode/3OfDpyoVdGYeyMP7ren1fR?si=H4kEo9X7SrKhozUAih1ZSg
Suzanne Rethans maakt deze serie in samenwerking met het H3-netwerk. Dit netwerk richt zich op vrouwen (met drukke breinen) in de overgang. Echt een aanrader.
De komende tijd zal ik regelmatig wat meer delen. Naast natuurlijk de gewone dingen die ik weer ga delen over mijn werk. Weet je welkom als je vragen hebt of je hart wilt luchten.
Liefs, Marieke